'192 een goed idee, luister mee naar Veronica'

door Leo de Blank

Dat is volgens mij mijn eerste herinnering aan Veronica. Ik ben van augustus 1960. Het jaar weet ik niet meer dat die jingle liep maar het moet ergens halverwege de jaren 60 geweest zijn. Ik zie die Philips radio nog voor me. Zo'n groene bakelieten kast met een grote ronde afstemknop en links twee potmeters. Eén voor aan/uit en volume en de andere voor de toonregeling en natuurlijk was het een buizen exemplaar.

Dat ding had een geweldig nadeel en dat was dat er 220v op het chassis stond. Nu had de plaatselijke fietsenhandelaar juist in die volume knop een te grote M3 bout gezet en als mijn moeder onder de afwas het volume wilde regelen eindigde dit meestal met een flinke stroomstoot. Op zondagmiddag was het na het eten altijd BEROMUNSTER. Je kreeg als kind de koude rillingen van die marsmuziek. Als de ellende achter de rug was (ik denk zo rond twee uur) ging die radio op de 192. Tineke presenteert het kwartier van Fant. Je hoorde dan de Jingle van Fant brush out hairspray en verder zaten er meestal wel wat leuke conferances in die uitzending.

Ik begreep er in het begin helemaal niks van. Hoe kon nu uit zo'n ding muziek komen. Later kreeg ik steeds meer belangstelling voor techniek en luisterde ik op zaterdagmiddag naar de top 40 en tipparade. De muziek was te gek maar wat ik maar niet begreep hoe het kon dat die platen altijd precies na de tekst van de DJ kwamen. Jaren later ontdekte ik het gebruik van slipmatjes en snelstarters.

Nu was dat luisteren niet altijd een pretje. In de omgeving van Oss ging het tot halverwege de Lexjo's avonds meestal goed maar daarna werd het signaal op de 192 meter al snel slechter tot het moment dat er echt niks meer te volgen was. Later op de 538 ging dat een stuk beter. In 1969 kreeg ik mijn eerste platenspeler en mijn eerste LP was Color us Gold van de Cats. Volgens mij toen zwaar gepromoot op veronica.

Begin jaren 70 moest en zou ik DJ gaan spelen. Uren zat ik met een bandrecorder bij de radio om Veronica jingels op te nemen. Mijn eerste aankoop voor mijn "Drive-in show" waren twee ongelofelijk slechte platenspelers van het engelse merk BSR. Hierin zaten nog keramische elementen en het klonk voor geen meter. En vriendje van me die wat ouder en wijzer was raadde me aan die te vervangen door twee Shure MD elementen type M44-7. Inderdaad een verschil van dag en nacht. Later zag ik diezelfde elementen in het boek Veronica speelbal van de golven in de Garrards 401 zitten.

MEEUWEN 1972, een warme hete zomer, en je hoort de Makkers met de meeuwen van Veronica erin de Zomerzon zingen. Je bent nog erg jong en je wilt ook die meeuwen dus je besteld bij de Wehkamp de LP Eumig geluidseffecten voor filmers. Da's nou jammer, die meeuwen lijken in de verste verte niet op die Veronica meeuwen. Ondertussen ontdekte ik de manier om die stemmen wat uit die jingles te halen. Een zilverstift, speciale tape en knippen in die geluidsband. Natuurlijk ging dat niet altijd goed want de Philips recorder die ik had kende geen cue dus je zat er vaak naast. Later kocht ik een echte Revox A77 maar ja toen stonden die jingels allemaal al op LP en hoefde je niet meer te knippen. Ik denk dat ook zo mijn interesse gewekt is voor Tunes. Jarenlang heb ik alles afgelopen om die muziekjes te vinden die bij Veronica gebruikt werden.

De donkere wolken die zich boven Veronica samentrokken kan ik me nog goed herinneren: April 1973. Wekenlang was op de zender de promo voor de demonstratie in Den Haag te horen. Ik wilde zo graag daar naar toe. Al die Veronicanen zien. Gelukkig achteraf gezien stak mijn moeder daar een stokje voor. We hadden nog geen auto en hoe moest ik in Den Haag komen? Ik was immers 12 jaar? Met de trein was mijn antwoord. Enfin, die demonstratie heb ik alleen op het journaal gezien.

Voordat het echter zover was strandde Veronica. Op de LTS waar ik toen zat was het 's morgens al het praatje van de dag. De avond daarvoor had ik het nieuws al gehoord op de TV waar Ria Breemer melde dat Veronica te pletter dreigde te slaan. Met tranen in mijn ogen zag ik 's morgens de foto's in de krant. 's Avonds kwam in het journaal een interview met Ruud Doets gemaakt door Freek Simon. Koude rillingen want dit was de eerste keer dat ik Veronica (al was het dan op TV) van dichtbij zag. Wat maakte dat een indruk op me. Ik werd bijna geobsedeerd door het medium Radio. Als iemand mij vroeg wat wil je worden later zei ik steenvast: "bij de radio".

Ondertussen begon mijn "drive-in show" goed te draaien. Ondanks het feit dat ik net 13 was had ik al muziek gemaakt op heel veel feestjes. Vernieuwend dat was het zeker. Ik gebruikte natuurlijk veel Veronica jingles en iedereen stond met de oren te klapperen. Ik had een hele orginele manier om die jingles te draaien. Geen dure spotmaster maar een cassettebandje, orginele E-60 tape eruit en kort stukje tape zonder aanloopband met jingle erin en gaan met die banaan. Op de voorkant en achterkant hetzelfde, dus cassette omkeren en de jingle stond weer scherp.

Het jaar 1974 stond voor mij in het teken van het verdwijnen van Veronica. Er moet nog ergens een lidmaatschapskaart zijn van de VOS. Verder nog een grote stapel 192 en 538 tijdschriften. De laatste week met het aftellen en dan die trieste laatste zaterdag. De jingles van de artiesten die afscheid nemen van Veronica, de emotie in de stem van Lex bij het afsluiten van de Top 40. Het binnenkomen op 30 in de tipparade van de Man of Action bij Tom. De hele dag met de bandrecorder bij de radio om vooral dat laatste uur niet te missen. Dan na het nieuws van 5 uur Veronica Sorry. Het tikken van de klok en de door emotie overladen stem van Rob. Terwijl ik me afvraag of het werkelijkheid is wat er gebeurt klinkt de Veronica jingle halverwege afgekapt omdat de zender uit de lucht gaat.

Nu bijna dertig jaar na dato zit ik met de erfenis van Veronica. Nee ik ben niet bij de radio gaan werken (al scheelde dat niet veel). Ik weet wel zeker dat door Veronica ik mijn belangstelling voor techniek gekregen heb. Verder heel veel video's met Veronica (vanaf de B status) en veel radioopnamen. Verder een flinke platenverzameling met als pronkstuk de orginele Lp van Sid Ramin met daarop Blue Tango. Enfin, zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Soms wordt me gevraagd wat ik vindt van het Veronica van nu. Mijn antwoord is altijd hetzelfde. DAT SPIJT ME VOOR NEDERLAND.

Leo de Blank - maart 2004