De Veronica-Drive In Show

door Ad Bouman

Koninginnebal 1967 In alle benedenzalen van hotel Krasnapolski presenteert Radio Veronica een groots koninginnefeest met vele nationale en internationale artiesten. Zo luidde ongeveer de promo die in de maand april werd uitgezonden op Radio Veronica 192 een goed idee. De avond van 30 april was nog maar net begonnen, of een rood aanlopende Dick de Bois, producer van Veronica’s muziekfestijnen in die tijd, trommelde een paar loslopende DJ’s en technici bij elkaar, en riep dat hij een groot probleem had.

Een van de orkestjes was niet komen opdagen, en nu zat hij met een zaal waar niets te beleven viel. Of we niet iets konden bedenken: Ja hoor! riep Rob Out, we kunnen een Miss Bikini regelen.”Waar haal ik zo gauw al die ‘Missen’ vandaan”? riep Dick wanhopig. Aan de bikini´s werd niet gedacht, maar daar ging het niet om. Jan van Veen riep iets over handtekeningen uitdelen, maar iedereen begreep wel dat zoiets niet erg interessant zou zijn. Toen opperde Dick de Bois, kunnen jullie misschien niet wat plaatjes draaien, en met een microfoon er doorheen praten, net als in de studio. Het werd even stil (bijwijze van spreken, want het feest was in de andere zalen al begonnen) maar niemand vond het een slecht idee. Maar hoe nu verder, en wat moest er gebeuren?

Technicus Iemke Roos werd erbij gehaald, want hij woonde in Amsterdam, en had een klein verhuurbedrijf in geluidsapparatuur. Imke riep toen hij het idee aanhoorde meteen: “Ja hoor, geen probleem ik haal wel wat apparatuur op”. Een paar collega´s gingen met Imke mee, en de rest onder leiding van Dick de Bois gingen opzoek naar wat tafels, lp’s en singles, en kijken waar het een en ander moest worden opgesteld. Binnen een uur stonden er 2 P.U.’s, een mengpaneel, een bak met platen, 2 versterkers en wat speakers op de tafels opgesteld .

Jan van Veen begon als eerste te draaien en binnen een half uur stond de zaal propvol en werd er zelfs gedanst. Groot succes dus, en er werd tot in de kleine uurtjes doorgedraaid. De DJ’s, die elkaar stonden te verdringen, moesten achter het mengpaneel vandaan getrokken worden, en moeizaam werd iedereen met de zachte hand naar buiten geloosd.

De maandag daarop werd er natuurlijk gesproken over het grote succes van het Koninginnebal met de live draaiende DJ’s. Iedereen was het er over eens dat dit natuurlijk een vervolg moest krijgen. Er zou een bus komen, met mobiele apparatuur die overal zou kunnen worden neergezet, met grote Veronica borden een lichtshow. Hier fronste de Directie even de wenkbrauwen en zei: Laten we eertst maar eens kijken wat dat allemaal gaat kosten. We gaan goud verdienen met zo’n show, verzekerde Dick de Bois. En na wat ditjes en datjes, was de Veronica Drijf-In Show geboren. Een woordgrap van Willem van Kooten, die door de drukker gecorrigeerd werd in de Veronica Drive In Show omdat hij dacht dat die jongens van Veronica het verkeerd geschreven hadden. Maar voordat de show het land in ging, zou er nog een proefopstelling plaatsvinden.

Karel van der Woerd, onze hoofdtechnicus, werd belast met het aanschaffen van de benodigde apparatuur. De keuze viel op de firma Telefunken, die ook de M 24 bandrecorders leverde die op dat moment bij Veronica werden gebruikt. Nadat allerlei microfoons waren getest viel de keuze van Karel op een microfoon die voor omroepinstallaties werd gebruikt en niet zo gauw zouden ‘rondzingen’. Op zichzelf niet zo gek bedacht natuurlijk. De houten opbouw van de drive-in show werd gemaakt door de timmerman Jan van Oene van Universum, het handelsbedrijf van de gebroeders Verweij.

De opbouw bestond uit 4 losse segmenten die aan elkaar geklikt werden, en toen alles kant en klaar stond opgesteld op het binnenplaatsje, was iedereen apetrots. Maar nu moest het nog getest worden.

De bekende dancing ‘Van Dijk’ in Oud Loosdrecht stelde een zondagmiddag beschikbaar in augustus, en eindelijk was het dan zo ver. Bijna iedereen van Veronica was er. Ook de twee keurige maatpakken van Telefunken, en natuurlijk een stampvolle disco ‘Van Dijk’. Het zou om ongeveer 14.00 uur beginnen, iedereen een beetje zenuwachtig natuurlijk, maar vol goede moed. Stekkers erin, schakelaars op “ON” en…….de 2 versterkers en de 6 boxen deden het prima, maar P.U. 1 deed alleen maar prrrrrrr……. En van P.U. 2 werkte de lift niet. Maar toen iemand zich kwaad maakte en de arm een ´beetje´ hielp hadden we van de lift geen probleem meer. Maar de naald was afgebroken…. geen nood, naaldje uit P.U. 1. En gaan met die banaan, hoewel? De ongevoelige´ microfoon van Telefunken zong al rond als je er allen maar naar keek, en als je dan toch nog wat hoorde leek het meer op een telefoongeluid. Het mengpaneel kon deze luxe allemaal niet aan, en klapte uit. Het ging niet gewoon uit, maar echt met een grote knal.

De stropdasjes van de Telefunken heren gingen nu los, en een van de twee verschool zich in een donker hoekje van de bar, en dit was waarschijnlijk een signaal voor de rest, want iedereen van Veronica begon zich ermee te bemoeien. Dick de Bois liep paars aan, en riep dat we gewoon moesten beginnen. Karel vd Woerd ging hem uitleggen, dat de stropdasjes hun uiterste best deden, maar het ook niet meer wisten, en tot de slotsom kwamen, dat de apparatuur goed was, maar we veel te veel verwacht hadden. Via een geleende oude microfoon van Van Dijk, nog een werkende P.U. ,en een om het kwartier uitvallend mengpaneel (moest steeds een nieuwe zekering in) werd er na ander half uur toch een show gedraaid.

Na 15 minuten kwam Dick de Bois vragen of het niet wat harder kon, en op dat moment zag ik de beide Telefunkjes het pand verlaten. Na een half uur was iedereen alle ellende alweer vergeten, en genoot iedereen van het succes, want dat was het die zondagmiddag in Loosdrecht, en het zou zich over heel Nederland verspreidden.

De Veronica-Drijf-In Show

Nee, niet fout gespeld, maar zo moest de show heten. Maar de drukkerij dacht dat het fout geschreven was en veranderde het in Drive-In (naar Amerikaans voorbeeld). De 1ste installatie, zoals die in de proefopstelling bij Van Dijk in Loosdrecht, werd al snel aangepast met een normale microfoon, en aangepaste versterkers, die niet meer zo snel dienst weigerden, vanwege een veel te krap ingestelde beveiliging. De allereerste drive-in show bar was van hout, en in 4 segmenten aan elkaar geklikt.

Maar na een paar keer klikken, begon het geheel een beetje speling te vertonen, zodat de bovenkant minstens 40 cm heen en weer kon bewegen, wat op zich zelf wel een mooi effect was. En kraken natuurlijk. Er waren twee Telefunken P.U.'s met LIFT. (vreselijk), een merkwaardig mengpaneel van Telefunken, een microfoon, een een Telefunken M85 bandrecorder, om de jingles op af te draaien, en twee 100 Watt Telefunken versterkers

De eerste officiële Radio Veronica Drive-In Show was op Texel in Sarasani, een legendarische tent compleet met een balkon waar allemaal matrassen lagen, om even rustig bij te komen. Bij daglicht zag die tent er niet uit, wat een zooi, maar daar kwam met het vallen van de duisternis wel verandering in. Maar we lopen vooruit. De DJ'S waren Jan van Veen en Willem van Kooten, ik dacht Jos Hogen en ik, en de chauffeur (weet ik ook niet meer precies). Het was op het eiland Texel altijd een beetje spannender, je voelde je verder weg, een stukje buiten Nederland bijna. Dus daar kwamen we aan bij Sarasani, met een spiksplinter nieuwe Ford bestelbus met dubbele achterwielen, en het prachtige logo op beide zijkanten. Iedereen naar ons kijken natuurlijk, en wij waren uiteraard ook behoorlijk trots, maar ook een beetje zenuwachtig, want de eerste proefvertoning bij Van Dijk was niet helemaal gladjes verlopen. Maar goed, apparatuur opbouwen, (voorzichtig! Alles was nog nieuw) en dan testen.

Test... test... one, two, three... test, test... plaatje draaien... klonk goed hard (altijd in een lege tent, maar daar hadden we nog geen ervaring mee). En bij alle 8 de speakerzuilen luisteren of er geluid uitkwam. We hadden toen 4 grote zuilen op standaards en 4 kleine, ook op standaards. Ze waren onderling verbonden met de aansluitkabels, die vaak ergens overheen gespannen werden, of zelfs met een grote spijker schuin in de muur geramd. Werd niet altijd overal gewaardeerd, maar bij Sarasani maakte dat niet uit.

Het was wel in stereo, maar de meeste singles waren toen nog mono, dus dat kwam mooi uit.. In Sarasani was een hoog podium, met een groot goor gordijn ervoor. Net echt, dat wel. Toen eindelijk het grote moment daar was, en de show moest beginnen voor een volle bak, zal ik niet gauw vergeten wat er toen gebeurde.

Jan en Willem hadden lootjes getrokken, Willem verloor, dus moest als eerste beginnen. Het gordijn ging langzaam open, en daar stond Joost den Draaier tegenover een menigte met halfopen mond, allemaal te wachten wat er zou gaan gebeuren. Met een trillend vingertje probeerde Willem de naald op de plaat te krijgen, maar raakte vanwege de slechte lift, alleen maar het draaiende plateau. Ik dacht nog, daar gaan een paar speakers, maar nee, het viel mee, en heel moeizaam draaide Willem een aantal tophits. Er gebeurde in de zaal helemaal NIETS. Ze stonden daar maar te kijken, en ik zag Willem steeds zenuwachtiger worden. Maar na zo'n 20 minuten begon er een klein beetje beweging in te komen. De eerste pilsjes en borrels werden voor en achter het podium genuttigd, en dat scheelde. Op het moment dat er toch al behoorlijk gedanst werd, wilde Jan van Veen het wel wagen. Dat ging goed, en na weer een half uurtje, was de hele tent door het dolle heen. Omdat het podium zo hoog was, en er bijna niemand kon opklauteren, zeker de meisjes niet, zaten wij van de techniek op onze hurken om door het lawaai heen, proberen te verstaan wat voor plaat ze wilde horen. Bij een van deze pogingen, om haar te verstaan, en mijn allerliefste glimlach 'ja, die hebben' te roepen... scheurde ik uit mijn broek, en hoorde ik Jan van Veen heel snel reagerend aan de zaal vragen, wie er veiligheidspelden bij zich had. Mijn broek werd voor het hele publiek, door verschillende dames weer aan elkaar gepind, zodat ik weer verder kon gaan met de belangrijke taken van die avond; drank halen, even voelen of de versterkers niet te heet werden, de arm van de P.U. weer recht buigen, naaldje verwisselen, plaatjes opzoeken, jingles klaarzetten, verzoekjes aannemen (voorzichtig, want bij iedere poging ging er een of twee veiligheidspelden los), checken of ze de aansluitsnoeren er niet uitgetrokken hadden, drank halen, enz. Kortom, Sarasani was de eerste van een heel succesvolle reeks van de Veronica Drive-In Show, De show die vele imitaties heeft opgeleverd.

In het begin draaiden we veel in Noord en Zuid-Holland, en onder leiding van producer Dick Debois werden we steeds meer geboekt. Niet iedereen deed mee aan de show (wilde of mocht niet) maar voor de 'vaste jongens' werd het steeds leuker. Het gebeurde in die begintijd vaak, dat bij aankomst bij de plaats van bestemming, de eigenaar en z'n familie ons stonden op te wachten. We moesten dan meeeten, en drinken, en het gebeurde dan ook wel eens dat we te laat begonnen met opbouwen, omdat het al snel te gezellig werd. "Aa joh, dan wachten ze gewoon toch wat langer, voor ze de zaal in mogen" stelde de eigenaar gerust, maar daar was Dick Debois die met de DJ's intussen dan al gearriveerd was, het niet helemaal mee eens. Ook na het optreden, werden we vaak 'gedwongen' om nog een broodje of een kop soep te nuttigen aan grote tafel, weer met de hele familie natuurlijk. Nou, nog eentje voor onderweg, en dan mochten we, soms al aardig laat, uitgezwaaid door het halve dorp, terug naar Hilversum.

Ad Bouman