Golven van herinneringen

Anja Haasbeek

Golven van herinneringen overspoelen mij als ik aan de Scheveningse kust vlak langs de rand van de boulevard sta. Op mooie zomerdagen stond hier vroeger een in wit pak gestoken man die voor de prijs van twintig cent ons een verrekijker verhuurde en ons zo een blik gunde op het zendschip van Radio Veronica.

Door de verrekijker van mijn herinnering kijk ik weer terug naar de sixties waarin muziek voor een groot deel onze jeugd bepaalde. Hiervoor werden we rechtstreeks op onze wenken bediend vanuit de zendmast van de Norderney, het schip waar Radio Veronica domicilie hield. Voor de kust van Scheveningen dobberend voorzag Veronica ons van het muzikale geluid van onze voorkeur. Zwevend met het geluid van de meeuwen bereikte de klanken de kust. Het was ons schip!

Wat was het een verademing toen het geluid van Veronica voor het eerst door de oude Erres radio bezit nam van onze huiskamer. Het groene oog trilde van opwinding als de naald van de zenderzoeker richting 192 ging. We waren niet meer afhankelijk van de ijssalon bij ons op de laan waar onze kwartjes als sneeuw voor de zon in de glanzende jukebox verdwenen.

Drie plaatjes van ongeveer twee minuten kon je hiervoor beluisteren. Van de tien gulden zakgeld per week sloeg de prijs van Fl. 2,95 voor een single wel een erg groot gat in je budget. Voor een single spaarde je. Had je eenmaal het begeerde schijfje gekocht, dan werd net zo vaak de B- als de A-kant gedraaid. Soms was die wel eens beter. De singles werden in een platenstandaard bewaard. De hoesjes met de afbeelding van de favoriete artiest werd boven het bed gehangen.

Een LP was helemaal onbereikbaar, die vroeg je voor je verjaardag. Muziek was duur! Maar nu stampte Cliff, dank zij de gebroeders Verweij gratis met zijn, “Nine Times Out Of Ten”, onze huiskamer in. We zwijmelden treurde zachtjes mee met Brenda’s excuses in “I’m sorry”, terwijl we ons net als Helen een “Queen For The Night” voelde als killer Jerry Lee Lewis ons “Breathtless” achter liet na zijn “Great Balls Of Fire”. King Elvis gaf ons een gevoel alsof we “All shook up” waren.

Er ging een wereld voor ons open. Geen jukebox meer. “Druk op de knop ... muziek”, een programma van Veronica dat ook ons zakgeld op peil hield.

Hoewel gedacht kan worden dat Veronica alleen voor de jeugd was, had het mis. Ik denk dat ze vooral hun populariteit te danken hadden aan het feit dat er voor ieder wat wils was. Jammer genoeg is het huidige Veronica van dit concept afgestapt en alleen nog maar gespitst op jongeren. Hiermee laten ze hun fans van het eerste uur in de kou staan. Oké we moeten met onze tijd meegaan. Maar dat was het in ‘t begin van The Great Sixties ook. Vernieuwend was het waar Veronica onze jonge harten mee veroverde. Non-stop muziekprogramma’s. Te gek. Maar voor een doorsnee familie, overigens ook een programma die een herstart bij Veronica kreeg, was er ook wat te beluisteren.

Denk alleen maar aan Frans Nienhuys met zijn populaire verzoekplatenprogramma: “Men vraagt en wij draaien”. Geschrapt bij de Vara, zou dit legendarische programma alle veranderingen doorstaan en zoals het een kapitein van een zinkend schip betaamt tot het laatst aan boord blijven. Gezellige knusse Koffietijd met Tineke. Cowboy Gerard die er voor zorgde dat de country liefhebbers ook aan hun trekken kwamen. Hij liet Johnny Cash, de man in black, met zware cowboylaarzen en donkerbruine stem een “A Boy named Sue” de ether in rollen. De man met de wekker, “Eddy Becker” of Tom Mulder alias Klaas Vaak. Stan Haag’s Jukebox. Willem van Kooten, alias Joost den Draaier die door een poll in het muziekblad Muziek Express” als best dj werd uitgeroepen. Hij was de eerste die met een top 40 kwam. Programma’s en namen te veel om op te noemen.

Samen met Veronica laveerden we zo door de muzikale golven van het leven, werden volwassen en verlieten de Sixties. De oude Erres radio had intussen zijn dienst gedaan en op de gloednieuwe Dual-installatie werd de zoekmeter opnieuw afgesteld. Nu met volle kracht op de vijf drie acht.

Op twee April 1973 konden we ons idool van dichtbij aanschouwen. De Norderney sloeg van zijn ankers en strandde aan de Scheveningse kust. Veronica viel stil. Niet voor lang op golflengte 259 hervatte de zender tijdelijk vanaf de concurrent de uitzendingen. Het strand van Scheveningen bleek ineens het Mekka van Nederland te zijn. Vanuit het hele land spoedde men zich naar de plek waar ze het orakel in het echt konden aanschouwen. Na diverse mislukte pogingen werd op 18 april het schip weer vlot getrokken. Er zat weer beweging in het zendschip.

Ook in de duizenden mensen die op diezelfde dag in grote getale naar Den Haag kwamen om te demonstreren voor het behoud van Veronica. Samen met mijn negenjarige zoon schuifelde ik in de optocht mee. Regering wat had je, blijf met je poten af van onze Adje. Zo klonken de kreten op het Malieveld. Veronica blijft, als U dat wilt. Ik wilde wel en met mij al die trouwe luisteraars. Het heeft niet mogen baten. Na de legendarische woorden van Rob Out, “Het spijt me voor Nederland”, viel op 31 augustus 1974 het eens zo trotse zendschip voorgoed stil.

Er kwamen weer acties.

Veronica moest terug komen. Schoenzolen heb ik versleten om Veronica leden te werven. En het had resultaat, Veronica kwam terug …. aan wal.

Maar helaas het strakgetrokken keurslijf van Hilversum had al zijn werk gedaan. De idealistische golven, de dynamiek van vroeger, klotste niet meer tegen de romp. De meeuwen waren als verstilde echo’s achtergebleven op zee. De hartstocht was er uit. Tegelijk met de vertrouwde programma’s en bijbehorende stemmen. Het piratenelan was niet meer.

De huidige regering heeft nog niet veel bijgeleerd en denkt verstand hebben van programmering en publieke belangstelling. Maar dat hadden ze toen niet en nu zeker niet. De publieke omroepen weten er van mee te praten. Ook nu worden coryfeeën en programma’s die hun sporen verdiend hebben als oud vuil van de hand gedaan. Als ik op dat plekje aan de boulevard sta zie ik in gedachten nog wel eens het schip in de verte deinen. Of hoor ik weer Club Veronica klinken vanaf de Scheveningse pier. Visioenen die uiteindelijk weer verdwijnen in het wit schuimend nat van de zee. Alleen de meeuwen zijn er nog.

Anja Haasbeek Maart 2006

Foto’s: verzameling Anja Haasbeek