Zomaar een verhaal

door Kees Lemmens

Ik ben opgegroeid in de Oostelijke Mijnstreek. In Heerlen om precies te zijn. Mijn ouders hadden vrienden die in Rotterdam woonden en jaarlijks werd aan de mensen een bezoek gebracht.

Zo ook in augustus 1959. Toen wij een middagje gingen uitwaaien en over de Westerkade liepen hadden wij uitzicht over de Maas. Aan de overkant bij de H.A.L terminal lag de ss Rotterdam. Een pracht van een schip. Zij werd toen kennelijk voor haar eerste reis in gebruik genomen want zij was op alle lijnen versierd met vlaggen. Gepavoiseerd heet dat dan. Ik was een joch van nog net geen 7 jaar en ik was compleet weg van dat schip. Ik wist het zeker: Ik wilde daarop kapitein worden. Later zwakte die wens wat af en werd gedecimeerd tot "Ik wilde op zee gaan varen."

Als 14 jarige Limburger werd er min of meer van je verwacht dat je met je 15e aan het werk ging in de mijnen. Tenzij je ouders van wat beter gesitueerde afkomst waren. Mijn vader was mijnwerker. In overheidsdienst. Dat dan weer wel.

Ik had wel eens deelgenomen aan een excursie die als doel had jongens van 14/15 jaar warm te laten lopen voor een beroep als mijnwerker maar ik vond van mijzelf dat die excursie aan mij niet besteed was. Donker, benauwd, stoffig en 600 meter onder de grond leek mij voor de komende jaren niet een vooruitzicht om mij op te verheugen.

Ik moest dus werk zoeken boven de grond. Op mijn 14e begon ik een opleiding aan boord van het opleidingsschip voor de koopvaardij "De Nederlander" in Rotterdam. Het was januari 1967. Mijn varenswens werd vervuld.

De muziek in die tijd bestond uit de klassiekers van nu. Ik was in mijn woonplaats Heerlen gewend dat op de radio alleen Hilversum 1 en 2 waren te ontvangen. Maar ook waren wij gezegend met een paar Duitse en Belgische radiozenders en Radio Luxemburg. Veronica was in Limburg niet te vangen maar er werd wel veel over gepraat. Radio Veronica was het summum van lichte muziek en hits. De radio op De Nederlander stond dan ook vast afgestemd op 192, (goed idee). Met Tineke, (1 2 3 4 5 6 7 8 9 Tiiiiineke) Met Tom Mulder, Joost den Draaier, Lex Harding, Eddie Becker, (de man met de wekker). Leuke radio, lekkere muziek en vlotte sympathieke DJ's.

En toen ging ik varen. Mijn eerste reis naar Afrika. De radio in de messroom op 192. Eerst helder te ontvangen. Wel dat typische middengolf geluid maar helder en ongestoord. Een dag later nog zwakjes met veel geruis en gepiep en nog later alleen sissend geruis op de stand 192 mtr. Dan wist je je was echt op reis. Nog een maand of drie, vier en we horen Veronica weer op de radio.

Als de "192 radiostilte" dan de reis had geduurd en onze boot weer in de zuidelijke regionen, ter hoogte van Bretagne, van het Kanaal voer begonnen de eerste zoekacties op de radio. Als Veronica dan werd ontvangen werden we zelfs van ons werk geroepen om even te komen luisteren. De kanaalkoorts kon dan toeslaan. 's Avonds na het dekwerk werden de koffers gepakt. Morgen zijn we in Rotterdam. De laatste dag van de reis stond dan Veronica helemaal open terwijl wij luid meezingend met de wat oudere plaatjes en verwonderd luisterend naar de nieuwe plaatjes van de afgelopen maanden. Radio Veronica kon weer uit de lucht geplukt worden. Nu nog, 50 jaar later krijg ik weer die kriebels die wij aan boord "kanaalkoorts" noemden als er een plaatje uit die tijd op de TV komt. De TV staat bij ons thuis geheid afgestemd op 192 (KPN 113 .;-) )

Mijn herinneringen aan 192 van toen en de kanaalkoorts kriebels koester ik al zijn ze soms zo mooi dat het bijna pijnlijk is om te weten dat het "ooit" was. Gelukkig is 192 er nog. GEWELDIG.

Met vriendelijke groeten, Kees Lemmens

Huissen Oktober 2019